Ciąży nad nami wyrok. Same stanęłyśmy przed własnym sądem. Weszłyśmy w rolę sędziego i oskarżonego. Bez chęci obrony. Wyrok padł szybko. Bez świadków. 25% matek wcześniaków ma poczucie winy. I musi z tym żyć.
Gdybym miała zacząć, zaczęłabym od słów: „mój organizm zawiódł”. Zaraz potem mogłabym dodać: „ja zawiodłam”, w końcu to mój organizm. Nie dałam dzieciom ochrony na 9 miesięcy i przyczyniłam się w mniejszym, lub większym stopniu do tego, że w pewien sposób cierpieli. To najgorsza myśl z możliwych. Ona wyniszcza od środka. I bardzo trudno jej się pozbyć.
Czasem ktoś patrzący z boku myśli: „ale jak tak można?! Przecież to nie twoja wina!”. I faktycznie, w większości przypadków tak właśnie jest. Nie miało się po prostu nad tym kontroli. To się po prostu działo. Czasem z dnia na dzień. Duża część nawet nie przypuszczała, że za kilka godzin wszystko rozleci się na milion małych kawałków i nic już nie będzie takie jak dawniej.
Taką lekcję otrzymałam sama dokładnie 27 kwietnia 2009 roku. Dla większości zapewne nic nie znacząca data. Najprawdopodobniej większość nawet nie wie co tego dni robiła. Ja? Nigdy nie sądziłam, że ta data czymkolwiek będzie się różniła od pozostałych. To miał być niczym nie wyróżniający się poniedziałek. Kolejny dzień ciąży. Zwykły poniedziałek. Najzwyklejszy. Nie był. Odeszły mi wody. 4 miesiące przed czasem.
Minęło 9 lat. Dla jednym to wiele, dla mnie nadal zbyt mało, by wyzbyć się emocji. Za to jednak wystarczająco długo by umieć o tym mówić, by to przepracować i przede wszystkim by umieć wyciągać z tego jakąkolwiek jasną stronę. Jakikolwiek światełko w ciemnym, głębokim, przerażającym tunelu własnego jestestwa. Ja wtedy nie rozumiałam dlaczego świat nadal trwa, dlaczego auta za oknem jeżdżą, a ludzie nadal chodzą ulicami, przychodzą do pracy, uśmiechają się. Miałam wrażenie, że to co się wydarzyło, to zachwianie świata powinno dotyczyć wszystkich. Jednak dotyczyło tylko mnie. Mnie i mojej rodziny. Padł wyrok, że tracę tę ciąże i dziecko. Dziecko, które nie ma żadnych szans po drugiej stronie. „Przykro nam” „Jesteś młoda, urodzisz kolejne„.
Przez wiele lat od tego wydarzenia analizowałam sobie godzina po godzinie co robiłam dzień wcześniej. Czy ja zrobiłam cokolwiek co mogło na to wpłynąć? Czy ja wtedy się przemęczyłam? Co zrobiłam, że te wody odeszły? Dlaczego? Przecież ciąża była książkowa! Google służyło mi do klikania we wszystkie możliwe linki na temat PPROM. Łudziłam się, że znajdę odpowiedź na to pytanie i jednocześnie tej odpowiedzi się bałam. Bałam się, że przeczytam, że byłam winna. Że zrobiłam nieświadomie coś, co się do tego przyczyniło, a ja i tak nosiłam już bagaż winowajcy.
Nie raz i nie dwa, podczas chorób Jasia, kolejnych diagnoz, poradni, leczenia, samotnie siadywałam w wannie i bezgłośnie płakałam. Potrafilam wykrzyczeć mężowi, że ma przestać udawać, to przecież moja wina! Dlaczego udaje?! Dlaczego zaprzecza! Dlaczego nie powie wprost, że ma beznadziejną żonę, bo nie była mu w stanie donosić dziecka. I to był trudny czas dla nas. Moj mąż stał zawsze obok. Milczał, kiedy tego potrzebowałam, szczelnie otulał ramieniem. Był. Ale moich myśli nie potrafił zmienić.
Nie jestem z tymi myślami sama. Swój bagaż zrzuciłam na psychoterapii. Wtedy żałowałam, że nie skorzystałam z tego prędzej. Po wyjściu ze szpitala, kiedy Jaś była na OITN. Wtedy dowiedziałam też dlaczego mam takie luki w pamięci, że tak wielu rzeczy nie pamiętam i nie wiem co w tym czasie robiłam. Jak bardzo musiałam się wyłączyć. Jak mój mózg się bronił przed totalnym załamaniem.
25% to bardzo wiele. 25% zagubionych kobiet, często zdanych same na siebie. Z myślami, które są paskudne, które nie powinny mieć miejsca. Tym bardziej pamiętając ile z nas miało w sobie siły na stoczenie walki z naturą i jak wiele z nas walczyło by zmienić bieg wydarzeń. Jak wiele z nas miało nadzieję, że za rok o tej porze podniesie z ziemi porozrzucane zabawki,a w każdej części domu będzie dowód na to, że się udało.
A potem urodziłam drugiego wcześniaka. I potrzebowałam całej siły woli, żeby się nie rozlecieć na milion kawałków. Pamiętam jak bardzo nie rozumiałam „dlaczego znowu trafiło na mnie?!” i jak bardzo potrzebowałam humoru mojego męża, który powiedział: „Znowu ustawiłaś się nie w tym rzędzie!”. I jak bardzo potrzebowałam wtedy normalności, którą Staś mi na szczeście zapewnił.
To nie Twoja wina. Przeczytaj to jeszcze raz: nie twoja. Nie jesteś z tym sama. I nie bój się sięgnąć po pomoc. Nie wstydź się jej. W pojedynkę jest trudno. Ale to nie Twoja wina.
Noemi,
w sierpniu przyszedł na świat mój drugi syn. Dokładnie 3 sierpnia. Dowiedziałam się tego dnia, że blizna na macicy, po poprzednim cięciu cesarskim, trzyma się na słowo honoru, że nie ma na co czekać. Po sześciu latach, gdzie wszędzie słyszałam, że to niemożliwe. Bo tyle czasu minęło. Macica nie powinna pęknąć. A jednak. Mały urodził się w 35tc. 16 dni spędził w szpitalu, na początku w inkubatorze oddychał razem z maszyną. Później, kiedy jego płucka zaczęły pracować, na dwóch antybiotykach, ponieważ złapał bakterię z moich jelit. Nie wiadomo jak długo w macicy była dziura. Macica nie była sterylna.
Mały rozwija się prawidłowo, może trochę wolniej, ale niektórzy lekarze mówią, że gdyby nie był wcześniakiem, nikt by go nigdzie nie skierował. A bujamy się trochę po lekarzach, m.in. przez leki jakie przyjmował w szpitalu.
Ja sobie z tym nie poradziłam. Przy pierwszym synku przeszłam poważne załamanie nerwowe związane z brakiem umiejętności karmienia piersią. Brzmi głupio, ale ja tego nie potrafiłam robić. Miseczka rozmiar K. Nikt, poza mężem, mnie nie wspierał. Kiedy przeszłam całkiem na butlę, zaczęłam wracać do żywych.
W ciąży z drugim synem obiecałam sobie, że karmienia piersią nie będzie, nie będzie powtórki, będę silna i dzielna. Już w samej ciąży miewałam stany depresyjne, związane z moją decyzją o nie podejmowaniu próby karmienia piersią. Pewnie dlatego, że wiedziałam jakie to ważne.
Odciągałam mleko. Miesiąc. Dla mojego wcześniaka. Bo to było takie ważne. Nie przystawiłam go ani razu do piersi. Nawet nie podjęłam próby. W szpitalu, na oddziale gdzie leżał, bardzo na mnie naciskano. Byłam nieugięta. A teraz? W grudniu targnęłam się na swoje życie. Jest tego tyle we mnie, że nie jestem w stanie ogarnąć moich uczuć, odczuć, emocji. Czuję, że to moja wina, że synek przyszedł za wcześnie na świat. Na próbę samobójczą ma też wpływ moja przeszłość. Ale to, że nie poradziłam sobie jako matka, i przy pierwszym, jak i przy drugim synu, dobija mnie.
Na prośbę męża rozpoczęłam psychoterapię. Obiecałam, że będę żyć. Bo mam dla kogo. Tylko muszę poczuć, że nie będzie im lepiej beze mnie.
Trzymam kciuki za pozytywny przebieg psychoterapii! Myślę, że żadne dziecko nie chce się chować bez mamy. Jesteś ważna i potrzebna dla swojej rodziny!
Podobnie jak Ty się czuję. Dojrzewam do decyzji by prosić o pomoc. Dla dziecka właśnie. Dla Niego muszę być i Ty też. Wszystkiego dobrego.
Moje bliźniaki urodziły się 19 października, powinny w pierwszy dzień Świąt Bożego Narodzenia.. U córeczki zniknęły wody płodowe.. Ale jak? kiedy? dlaczego? Od rana przychodzili do mnie ważni ludzie szpitala, każdy coś mówił, większość straszyła. Szybko cesarka, syna słyszałam jak zakwilił po wyciągnięciu, córeczki nie.. Tylko Bóg znał mój strach i bezsilność. Potem dwa i pół miesiąca w szpitalu, nie mogłam ich tulić, przez kilka tygodni ich nie widziałam, bo zamknięto oddział (rotawirus, potem wirus RSV), maluszki dwukrotnie miały zapalenie płuc, o innych chorobach nie wspomnę. Cierpieliśmy z mężem, jeździliśmy z pokarmem, nie widząc dzieci wracaliśmy przygnębieni do domu. 5 tygodni dzieci są już w domu, to krótko i długo. Jest to cudowny czas, jakże bardzo doceniany przez nas, rodziców.
Piękne słowa podsumowania
Płacze jak czytam. Ja ciagle tego nie przerobiłam. Schowałem, zakopalam. Minęło dopiero 3 miesiące….
Było miesiąc po moim ślubie gdy poszłam na wizytę do ginekologa jak zwykle dobrze się czułam wyniki super. Teraz czas na zobaczenie mojego maleństwa na monitorze i widzę, że coś jest nie tak lekarz zdebial i pamietam tylko jego słowa nie ma wód plodowych nie jest dobrze pojedzie Pani zaraz do szpitala i potem pamiętam tylko pakowanie izbę przyęć oględziny zabranie na oddział. Spędziłam w szpitalu 1.5 miesiąca tylko tyle i aż tyle udało mi się zrobić dla naszej kruszynki nie mogłam chodzić stałe leżenie ale wody płodowe zaczęły się zwiększać z nadzieją doczekałam nowego roku dzień po diagnoza holestaza ciążowa i teraz trzeba było ciąć… Urodziła się w 32tc z waga 1340. Podczas cesarki wystąpiły u mnie kaplikacje. Ale jestem i Ona też jest 3.5 miesiaca i 4.5 kg. Zmagamy się z lekarzmi ale nie jest aż tak dużo wyszliśmy zwycięsko – żyjemy a to najważniejsze. Pozdrawiamy
Nie wiem jak ciężko byc mamą wczesniaka… Ale wiem jak ciężko jest po dwóch nieudanych ciąża 😔dwa lata starań i wkoncu się udało, nasze szczęście nie trwało długo tylko 10 tygodni i słońce znów zgasło dla nas. Z jednej strony chciałabym byc chociaż mamą wczesniaka ale strach przed kolejna ciąża i kolejnym niepowodzeniem jest nie do zniesienia.
Bardzo mi przykro. 🙁 Mam nadzieję, że uda Ci się znaleźć przyczynę, pokonać ją i cieszyć się pięknem macierzyństwa. Tego ci ogromnie życzę!
Dziękuję Ci. Dziękuję za ten wpis. I za wszystkie inne. Może mi to trochę pomoże? Sama jestem matka wczesniaczki (32tyg5dni). Jednak rodzilam w Holandii. Od samego początku mogłam kangurowac, po dwóch dniach po cesarce miałam pokarm. Mała obecnie 15tyg skończyła i jest zdrowa. Rozwija się ponad to (trzyma główkę sztywno, uśmiecha się). Jednak mam takie poczucie winy (?!) Codziennie jak patrzę na nią, zastanawiam się CZEMU? Patrząc na jej zdjęcia ze szpitala, ile musialysmy się obie nauczyć, ile walczyć ile przeżyć, nadal płacze. I wciąż to pytanie w głowie-Dlaczego?! Do cholery dlaczego?!. Nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie …
Może to zrozumiem kiedyś?
Pozdrawiam!
Urodziłam dwie zdrowe córeczki kilka lat pozniej zaszlam w 3 ciążę szczęśliwa i w 7 tyg przyszły bile brzucha okazalo się ze nie ma echa serca…szok, po kilku dniach poronilam 2 tyg nie moglam dojsc do siebie jeszcz dzis zafaje sobie pytanie co zrobilam nie tak? Po 2 latach zaszlam w kolejna ciążę bylo wszystko ok w 12 tyg zupełnie niespodziewanie zaczelam silnie krwawic jechalam do szpitala z myślą, że już po wszystkim okazalo sie jednak ze echo serduszka prawidłowe utworzył sie duży krwiak pod kosmowka lezalam do konca ciąży. Jaka radością jest dla mnie dzis ten mały, śliczny dwulatek, to się w głowie nie mieści jak sobie pomyślę, że moglo go nie być.