Jest sobie konferencja – jak to konferencja. Oglądam ją, a potem słucham jednym uchem i robię coś innego. Jest sobie i dziennikarz, wiadomo praca. Ja rozumiem wszystko, nawet to, że musiał, ja wiem jak to działa – prawo dżungli. Wiem, że szef nad nim był, że pstryczek w nos i …
Nie chcę, by ta historia kiedykolwiek zniknęła w czeluściach wirtualnego świata. Chcę ją mieć na wyciągnięcie ręki, by pokazać innym w chwili zwątpienia, że są takie chwile w blogowaniu, które łapią za serce i mocno ściskają, wydobywając tysiąc galopujących myśli. Milion uczuć i chwilową nostalgię.
Jestem mamą 5 lat. Poniekąd potrafią na pewne rzeczy spojrzeć nieco szerzej niż rodzice rocznych, czy dwuletnich dzieci. Wydaje mi się również, że posiadam trochę większą wiedzę. Niekiedy. Bo nie zawsze. Jestem odpowiedzialna za to co Wam tu reklamuje. Nie zareklamowałabym bubla wiedząc, że rozpierdoli się po pierwszym użytkowaniu, ani …
,,Jeżeli przeżyje będzie niepełnosprawny. Może nie widzieć, nie słyszeć. Statystyka dla dzieci urodzonych w 23 tygodniu jest brutalna” te słowa padły z ust lekarza. Były skierowane do nas. Mieliśmy zrozumieć powagę sytuacji. Że to początek końca. Chcieliśmy za wszelką cenę ratować. Chcieliśmy … Jaś był dla nas wszystkim. Lekarz próbował …
Kiedy 5 lat temu na świat przyszedł Prezes byłam w samym centrum piekła. Obok w inkubatorze leżał Pawełek. Jakiś czas później przegrał walkę. Za każdym razem kiedy patrzyłam w stronę inkubatora, gdzie jeszcze niedawno leżał, widziałam pustkę. Namacalną pustkę. Kiedy leżałam na patologii ciąży, odliczając każdy dzień, wiedząc, że mogę …
Nigdy nie chciałam poruszać tego tematu, bo zawsze mi się wydawało, że to nasza sprawa. Prywatna. Pojawił się jednak komentarz, który nieco zweryfikował moje wcześniejsze zamierzenie.
Kilka dni temu jedna z moich czytelniczek powiedziała dziecku, że je chyba zaraz zabije . Jeszcze jakiś czas temu powiedziałabym, że to jakiś przypadek patologi społecznej. Tyle, że ja sama niedawno wypaliłam ok. 3 nad ranem, że jak nie przestanie krzyczeć to mu chyba zaraz krzywdę zrobię. O cholera. Ja …
Ściskałam rękę A. najmocniej jak mogłam. Był przy mnie. Chciałam, żeby to wszystko było koszmarem. To na pewno koszmar. To nie dzieje się naprawdę. Modliłam się w duchu, żeby nikt mnie nie wywoływał. Nie chciałam tam iść. Dosyć wycierałam. Pada moje nazwisko. Wchodzę do gabinetu. Puszczam rękę A.
Zabijamy w macierzyństwie to co najpiękniejsze. Nie pomagamy sobie, niszczymy się nawzajem. Oceną, krytyką, wreszcie tym jednym hasłem: ,,Ja jestem lepsza“. Wpędzamy w poczucie winy inne matki, które nie zrobiły tego co my i kroczą inną ścieżką. Macierzyństwo zaczyna przypominać przepychankę, gdzie główną nagrodą jest nicość. Własna. Tu nie ma …
