Niewidoczne.

Do bólu wkurwia mnie każdorazowy lincz na kobiecie, która w jakikolwiek sposób skrzywdziła swoje dziecko, a była w depresji.
Jasne, zrobiła coś okropnego, to nie podlega żadnej dyskusji. Ale BYŁA CHORA I NIKT JEJ NIE POMÓGŁ.
Depresja to ciężka choroba, którą się LECZY! Kobiety w poporodowej depresji nie można pozostawić samej sobie. Depresja sama nie minie, a pogłębiona prowadzić może do tragedii.
Daleka jestem od linczu. Mnie samej wystarczy, że doskonale wiem, czym jest nerwica natręctw – przechodziłam to w ubiegłym roku, gdy moje dziecko miało 1,5 roku – z dnia na dzień pojawiły się u mnie natrętne myśli o tym, że krzywdzę swoje dziecko lub siebie. Niezależnie od tego, jak mocno się starałam, nie byłam w stanie sobie poradzić sama. Wiecie, jak koszmarnym uczuciem jest, gdy robicie dziecku kanapkę i myślicie, że zaraz możecie zrobić mu krzywdę nożem trzymanym w ręce? Wiecie, jak okropnie jest, gdy macie świadomość, że wcale nie chcecie zrobić nic złego, bo kochacie swoje dziecko najmocniej na świecie, ale te natrętne obrazy pojawiają się wciąż, i wciąż, i wciąż, i wcale nie chcą odejść?
Ja widziałam, że jest źle. Poprosiłam o pomoc, udzielono mi jej. Poszłam do psychiatry, dostałam leki, uspokojono mnie. Nerwica odeszła, ale kto wie, czy kiedyś nie wróci. A to TYLKO nerwica. Nie mogę sobie nawet wyobrazić, co czuła ta kobieta i jakie myśli musiały pojawiać się w jej głowie, że doprowadziła do takiej tragedii.

a ja najpierw obok tekstu, z ktorym generalnie sie zgadzam,
cytat z toje fb strony: ” Brawo Polaki-Cebulaki!” dlaczego nie szanujesz i uogolniasz, krytykujesz powierzchownosc a sama nie odbiegasz od tego…. pamietm jak skrytykowalas rok temu zachowanie ojca po smierci coreczki w aucie, fakty ktorymi dysponowalas byly tylko medialne, nie potrafisz zajrzec mu w glowe co ja wtedy zaprzatalo, skrytykowals, i co polaczek- cebulaczek?
ludzie paplaja bez konca, ale po co te prymitywne uogolnienia, sama tez w wielu artykuach swoich uogolnialas lub tez, jak w przypadku Chazana, choc czesciowo zmienilas zdanie….

teraz do tematu, fajnie napisane, szkoda, ze tak malo ludzi zwraca uwage na powazne problemy

Mi na szczęście pomogli w porę. Psycholog nie pomógł, pomógł psychiatra. Teraz jestem na tabletkach i wszyscy robimy co się da by ten stan nie powrócił…

Dobrze, że pojawił się taki artykuł. Doskonale rozumiem takie kobiety, sama miałam depresję poporodową, to jest naprawdę straszne. U mnie to był przeraźliwy smutek, zalewał mnie, płakałam, nie miałam siły, energii, apetytu, nic mnie nie cieszyło, bycie matką mnie przerażało. Trudno mi było stworzyć więź z dzieckiem. Trafiłam do psychiatry, zalecenie było jedno – leki, ale się nie zgodziłam, bo to wykluczało karmienie naturalne, a chociaż tyle chciałam dać dziecku, więc walczyłam z depresją rok, później podjęłam terapie, było lepiej. Dodam, że ciąża była planowana i oczekiwana. Później zaszłam w 2 ciążę, bałam się, że historia się powtórzy, tym bardziej, że ciąża nie była planowana, byłam cały czas w terapii, nie doświadczyłam depresji po raz drugi. Najgorsze w tej depresji dla mnie było poczucie winy, że taka jestem chłodna emocjonalnie do dziecka. Życzę wszystkim kobietom siły i samej radości z macierzyństwa, ale także wsparcia bliskich osób, męża (partnera), mamy. Ja w ciąży czułam się bardzo samotna i myślę, że to też miało wpływ. Z depresji nie wychodzi się tak po prostu, tu potrzebne jest zrozumienie bliskich, farmakoterapia i psychoterapia.

W naszym kraju przyjęło się,że krytyka, lincz – zawsze jest na miejscu, każdy daje sobie do tego prawo,ale nie stawia się w miejscu oskarżonego.Bardzo łatwo wydać wyrok,ale biada temu,kto kiedyś,gdzieś znajdzie się w sytuacji,po której to na nim będą wieszać psy.
Należy edukować,wspierać,pomagać,a nie siać terror.Mnie to na szczęście ominęło,ale mam ciarki na myśl o kobietach,które to spotyka.Pęka serce,jak wielkie to cierpienie.

Od wczoraj się zbierałam w sobie żeby napisać , chciałabym tyle powiedzieć ale … cos mnie powstrzymuje . Ja jestem właśnie taką ” niewidzialną ” Mam depresję dwu biegunową z zaburzeniami maniakalno depresyjnymi . zdiagnozowali to u mnie jakieś 1,5 roku temu przez zupełny przypadek ale za to mogę podziękować w pewnym sensie mojej córeczce . To właśnie na wizycie z dzieckiem psychiatra zwróciła uwagę też na mnie . Zawsze uważał mię za twardzielkę choć los okrutnie mnie skopał . Przeżyłam znęcanie fizyczne i psychiczne nad sobą i To chyba właśnie w tedy się zaczeło … tak na pewno w tedy czyli 9 lat w tył . Ale nie skarżyłam się nikomu co się ze mną dzieje , płakałam ale tak by nikt nie widział , stałam się kameleonem wtapiałam się w otoczenie , przybierałam różne maski . W trakcie pojawiła się najstarsza córeczka ominęło mnie 3 miesiące macierzyństwa ( byłam w śpiączce ) gdy wróciłam do domu od razu byłam rzucona na głęboką wodę , nikt mi w sumie nie pomagał, 10 mies po porodzie wpadłam , byłam w kolejnej ciąży ale tym razem nie pozwoliłam na to co przechodziłam z ojcem moich córek . Uciekłam do DSM , po czasie poznałam mojego męża , mamy 2 dzieci razem 4 . 3 lata temu moje – nasze życie zatrzymało się by po chwili obrócić się o 180 stopni . Zostałam matka skrajnego wcześniaka , po porodzie usłyszał że to moja wina . Życie straciło sens , nie mogłam karmić piersią , nie mogłam zobaczyć synka ( zobaczyłam go dopiero pierwszy raz po 7 dniach , sama walczyłam na OIOMIE o życie , nie mogłam go dotknąć, kangurować … mogłam tylko się modlić i zadawać pytania czym zawiniłam ? Nie dostałam wsparcia psychologa, nikt ze mną nie rozmawiał , nikt mi nie tłumaczył …. Byłam rozdarta pomiędzy walczącym w szpitalu synkiem a 3 dzieci w domu . Ciągle miałam w głowie słowa lekarza… „to pani wina „…. tak moja ….Syn wrócił do domku dokładnie po 3 mies i 20 dniach … A ja ? A ja nie wiedziałam co mam z nim zrobić . Niby się cieszyłam że już jest ale zaraz panikowałam , mąż pomagała mówił damy radę a ja w nocy wyłam w poduszkę . Zaczełam łapać się na tym że ciężko mi żyć , ciężko mi się uśmiechnąć , ciężko wstać w ogóle z łóżka … Ale zacisnęłam zęby , poszłam do psychologa a on powiedział ze czasem tak bywa i kazał mi się wziąść w garść i pić melise . Wziełam się w garść … było w miarę a może tylko mi się tak wydawało … ?? Aż 1,5 roku temu trafiłam do psychiatry z moją najstarszą córką , został stwierdzony u niej Zespół Aspergera a mi ziemia usunęła się z pod nóg ….Nie potrafiłam dojść do siebie , to było zbyt trudne … poleciały potoki łez , lekarka była przerażona moim stanem psychicznym , po prostu poczułam jakby pękła jakaś tama od ręki założyła mi kartę, wzięła mnie pod swoją opiekę dostałam leki , zalecenie terapii . Diagnoza jest przerażająca . Nie chcecie wiedzieć co czuje taki człowiek , jakie ma myśli . Ja sama siebie się bałam , śmiałam się , a za chwilkę spadałam w dół … W nocy gdy wszyscy spali , potrafiłam siedzieć z nożem w ręku i myśleć ze tak łatwo by było poprzecinać swoje żyły, było mnóstwo tak okropnych syt . Kilka razy mąż ściągał mnie z okna bo byłam gotowa po prostu skoczyć . Teraz jest troszkę lepiej , czasem zdarzają mi się chwile słabości ale … łatwo jest umrzeć , trudniej jest żyć …. Dlatego proszę nie mówcie że depresja to urojenia , że to nic … bo depresja prowadzi do okropnych spustoszeń w organizmie, w psychice, jest bardzo poważnym schorzeniem którego nie wolno bagatelizować . To zabija człowieka pomału ale skutecznie …. Ja mam to szczęście że mam męża przy sobie który nie pozwoli mi odejść , mam dzieci które mnie potrzebują . To dopiero nie dawno do mnie dotarło , ja ciągle myślałam ze nie jestem nikomu potrzebna , ze lepiej by było gdybym po prostu znikła … To był mój błąd … jeżeli ja zniknę znikną także moi bliscy … Biorę leki, jeżdżę na terapie i czekam aż w końcu będę taka jak kiedyś …

Też miałam depresję poporodową. Trwała prawie pół roku. Nie doszło do tragedii, na szczęście, bo nawet depresję każdy przechodzi inaczej, każdy ma wokół siebie innych ludzi, inne warunki i inne życie.
Ja nie potrafiłam o tym rozmawiać, więc ciężko mi było prosić o pomoc. Jedyną formą komunikacji na ten temat ze światem był wpis na blogu, napisany już po powrocie do równowagi psychicznej. Wcześniej nie byłam gotowa się tym dzielić.
O depresji poporodowej mówi się niby więcej, ale i tak stanowczo za mało. Za mało też jest szans pomocy i za dużo ignorancji otoczenia.