Jeżeli sądzicie, że godzina 21 nie jest odpowiednią godziną do przeczytania tego tekstu, to absolutnie nie macie racji. To jest najlepsza godzina na przeczytanie tego,że Noemi Pawlak nie potrafi łapać swojego dziecka, nie ma kryształowej kuli i nie potrafi przewidywać przyszłości. Za to ma dziecko,które od jakiegoś miesiąca każdego dnia przyprawia ją o zawrót głowy. Teraz z kolei każdemu, kto powie, że nie pilnuje dziecka zacytuje naszego pediatrę: „To chyba weteran! Jakiś popierdolonych przodków miał! Partyzantów albo powstańców!”. Ale ok, może trochę poważniej …

DAWNO, DAWNO TEMU NA PEWNYM INSTAGRAMIE …

Jeszcze z dwa miesiace temu nasz instagram pełen był filmików ze Staszkiem w roli głównej. A tu Staszek siedzący na biurku,  tu Staszek siedzący na komodzie, a tu Staszek wlazł na to, a tu na tamto. Chciałam pokazać rzeszy matek, że tak – dzieci włażą na wszystko, a poza tym faktem,że włażą to ćwiczą również koordynację ruchową, bo to też jest mega ważne w rozwoju dzieci. Niestety nie przewidziałam tego, że moje dziecko w pewnym momencie będzie miało kilka poważniejszych wypadków, a ja zostanę zasypana wieloma, naprawdę różnie brzmiącymi komentarzami, gdzie wniosek był tylko jeden: „nie pilnujesz dziecka to tak masz!”. 

Z początku myślałam, że kurwa co?! Przecież Staszek nigdy nie spadł z komody, absolutnie nigdy nie spadł z biurka! Wszędzie gdzie się wspinał również sprawnie z tego schodził. Prawie wszystkie wypadki, nie licząc jednego zaliczył, kiedy któreś z nas było obok, a nawet się z nim bawiło, bez telefonu, włączonej elektroniki czy przeglądania sieci! Jeden z wypadków nawet Staszek miał, kiedy siedziałam na toalecie i chciałam go mieć przy sobie.

Ale w sumie po ochłonięciu pomyślałam: ale skąd komentator miał o tym wiedzieć? Komentator pewnie nie wie, a może nie rozumie, że pokazujemy mały ułamek naszego życia, a reszta wcale nie kręci się tylko wokół telefonów. Spędzamy z dziećmi aktywnie czas, jesteśmy obok, choć nie jako helikoptery. Pomyslałam również, że choć wiele komentarzy było wyjątkowo złośliwych, to pewnie gdzieś w gruncie rzeczy przemawiała za Wami troska. Jakaś.

Więc informuję: żaden z wypadków Staszka nie odbył się, bo nie pilnując korzystałam z telefonu.

BYŁO MI CIĘŻKO.

Nie lubię się przyznawać do moich słabości,bo są one często potem wykorzystywane przeciwko mnie. Niektórzy lubią uprawiać taki bardzo mocny boks w moją stronę i ok – Wam jest lżej, mi jest smutno, ale jestem blogerem, w tę stronę chciałam iść. Bycie w sieci poczytanym ma swoje konsekwencje. Będą nas opisywać, będą nas oceniać, będą nas grzmocić po dupsku i czekać na potknięcia. Godziłam się na to w momencie, kiedy zaczęłam nadawać dla coraz większego grona. I musiałam wycementować sobie dupę by była wyjątkowa twarda na te bitki …

Ale kiedy trafiasz z dzieckiem po raz kolejny na SOR, albo kiedy ono na Twoich oczach rozcina sobie łuk brwiowy, zdziera kolana, albo po raz kolejny ścierasz krew z małego noska to bądź co bądź to na Ciebie wpływa. Gdzieś ulatnia się cały dystans, Twoje postanowienie, że nie będziesz helikopterem, za to będziesz twarda, dasz rozwijać dziecku skrzydła. Wiecie co ja robię ostatnio? Asekuruje. Albo mój mąż. Tam gdzie możemy przewidzieć upadek.  Nie dlatego,że nagle postanowiłam być helikopterem, dlatego, że zaczęłam się bać.

O ile dziecko zrobi sobie krzywdę raz na jakiś czas jest to jakaś norma statystyczna. Ale Staszek pobił wszelką normę. Pierwszy raz na chirurgię trafiliśmy 10 lipca. Staszek dzień wcześniej bawiąc się z bratem na kanapie spadł do tyłu i uderzył się potylicą w dywan i ławę. Nie było guza, rozcięcia, utraty przytomności, nierównych źrenic, wymiotów. Nie było żadnych oznak, że coś się stało. Ale w nocy polała mu się podczas jednego karmienia krew z nosa, a rano się to dwukrotnie powtórzyło. Wylądowaliśmy u pediatry, stamtąd ze skierowaniem do śremskiego szpitala, w śremski szpital skierował nas na Krysiewicza w Poznaniu.

Staszke w tamtym czasie miał kilka dość niefajnych wypadków: podszedł bratu pod huśtawkę (to był ten jeden raz, kiedy go nie pilnowalismy, bo mąż myślał, że to ja go pilnuje, a ja myślałam, że mąż, Jasiek nie zdążył wyhamować), spadł z rowerka biegowego w domu bawiąc się z tatą i uderzył czołem o metalowy jeździk. Dzień później, kiedy powieszałam pranie przewrócił się na podwórku i uderzył czołem o beton. Lekarze orzekli, że te „czołowe” zderzenie z podłożem wynikaja z faktu, że głowa go przeciąża (ma ją po prostu dużą) i traci równowagę.

Po długim wywiadzie z chirurgiem skierowano nas na RTG czaszki. Neurologicznie i laryngologicznie było ok. Choć znowu pojawił się mały problem – najprawdopodobniej po poprzednich urazach nosa gdzieś tam utworzył się skrzep i Staszek uderzając się ponownie ten skrzep odrywa powodując krwawienia. I trwa to niestety do dzisiaj … Mieliśmy już trzy tygodnie spokoju i na nowo, bęc.

6 dni po RTG głowy, kiedy wracałam do siebie po bądź co bądź stresującym dniu, Staszek przewrócił mi się w łazience i uderzył potylicą w brodzik. Nie było to jakieś wielkie pierdolnięcie, więc myślałam, że nic mu się nie stało, choć płakał. Dopiero po chwili się zorientowałam, że ma z tyłu głowy rozcięcie. Wiecie co ja czulam? Narastającą panikę. Na szczeście nie trzeba było szyć, nikt mnie nigdzie nie zgłosił, a pan doktor  powiedział z uśmiechem troche politowania, że mam go po prostu pilnować, bo to wyjątkowo żywe dziecko – po 10 minutach na SOR wszyscy już go chyba znali… Ja wtedy pierwszy raz się popłakałam.

Kilka dni później, Staszek, kiedy byłam obok niego i sprzątałam na półkach klęcząc na kanapie, nagle nie wiadomo dlaczego spadł z kanapy i podbił sobie oko. A podbił sobie tak, że mój mąż powiedział, że on nigdzie z nim nie pójdzie na spacer, bo wygląda jak pobity …

I tak w drodze na wakacje – pod koniec lipca – w samym środku lasu, 80km do celu i 50km do najbliższego szpitala, siegając misia, Staszek uderzył się o stół w McDonalds. Niby nic, myślałam, wzięłam go na ręce i dopiero wtedy zobaczyłam dziurę. Podejrzewam, że gdybyśmy mieli bliżej do szpitala na pewno byłby szyty. To byłby pewniak. Ale zanim wyruszyliśmy rana się zasklepiła, nie leciało nawet dużo krwi. Rana się obecnie jest juz prawie cała zagojona.

DZIECKO BEZ ZABURZEŃ.

Jest coś o czym chyba nie pisalam jakoś szerzej, wiec potem za każdym razem pojawiało się pytanie, czy on nie ma zaburzeń ruchowych, SI czy innych, że może powinni go zbadać specjaliści. Otóż badali. Zdrowe, żywe dziecko. Żadnych odchyleń od normy. Każdy jednak załamał ręce i powiedział: „nie ma rady, tu trzeba bardziej pilnować”. Od jednej lekarki usłyszałam nawet, że miała podobny przypadek i wie jak jest ciężko. Każdy też pocieszał, że małe dziecko ten mózg i to wszystko ma inaczej jeszcze rozwinięte – natura wiedziała co robi.

Jedyne co chciałabym dodatkowo zbadać to wzrok, choć nie wygląda na dziecko z problemami ze wzrokiem, jedno badanie już miał. No ale „lepiej sprawdzić” – to moja zasada. Ale okulistyka dziecięca to ciężki kawał chleba i wizyty, nawet prywatne są mega oddalone w czasie.

Jest coś jeszcze – zaczęłam wynosić krzesełka do łazienki,bo nie tylko wspina się na krzesełka w kuchni, ale jeszcze wchodzi do swojego krzesełka do karmienia, a stamtąd – zgrozo! – na parapet. Mieszkamy na drugim pietrze, więc musimy pomyśleć o zabezpieczeniach na okna.

DZIECKO O KTÓRYM CZYTAŁAM, CZEGO NIE DOŚWIADCZYŁAM.

Słyszałam o dzieciach, ktore łamały sobie nogi na rok, a obojczyk na dwa i ciagle chodziły poobijane. Mnie takie macierzyństwo ominęło. Spokojnie! Jasiek też miał na swoim koncie różne wypadki – włączając w to upadek ze schodów głową w dół (i uwaga! tak mu się spodobało, że chciał jeszcze raz!). Ale nie miałam pojęcia za bardzo czym są rozcięcia, większe krwotoki z jakiejkolwiek części ciała i nie musiałam nikomu robić RTG czaszki.

Ja bylam świadoma, że takie dzieci są, ale nie mialam pojęcia, że trafi na mnie. Nawet moja mama w ostatnim czasie przestała mnie oceniać, bo sama doświadczyła tego, czego my na codzień – pilnowanie Staszka to trudna i pochyła droga. I nie zawsze się da … Czasem się nie dziwię, że nikt nie chce z nim zostać za bardzo sam na sam. Sama bym się bała zostać z takim dzieckiem pod opieką.

Przez ten czas dostałam masę wsparcia. Może wy nawet nie bardzo wiedzieliście, że to wsparcie. Ale każda historia podobna do mojej mega mi pomagała. Ja naprawdę czułam się z tym wszystkim paskudnie. 100 razy zdawałam sobie pytanie: czy może faktycznie źle go pilnowaliśmy? Czy może mogłam bardziej?! Masa zdjęć Waszych dzieci z guzami, w gipsach itp. udowodniła mi jedno – nie da się upilnować dzieci w 100%. A to też uczy pokory i nie ma się już odwagi oceniać innych, nawet wtedy, kiedy okazuje się, że trafiliśmy na bardzo spokojne dziecko i wydaje nam się, że wszystkie takie są …

A czy to tak często? Na pewno częściej niż przeciętnie. Typ samobójcy. Kaskader. Kamikadze. Kiedyś się będziemy z tego śmiać … Kiedyś tam.