WYCHOWYWANIE

Aspołeczne dziecko to spory problem rodziców. W pewnym momencie marzyłam o tym by usiąść gdzieś z boku, z gazetą w ręce i raz na jakiś czas przyglądać się jak moje dziecko bawi się z innymi dziećmi. Jak budują razem z piasku zamki, lub garaże i gonią się po całym placu zdzierając kolana o pobliskie szyszki. Chciałam również zobaczyć chociaż raz jak moje dziecko zjeżdża ze zjeżdżalni stojąc w kolejce, ewentualnie wpycha się przed kogoś.
Tymczasem nie siedziałam na ławeczce, siedziałam obok. Na wyciągnięcie ręki. Byłam towarzyszką i główną koleżanką do zabawy. Na zjeżdżalni zjeżdżał pod warunkiem, że nikt nie stał ani przed nim, ani za nim. Musiał być sam. Tu i teraz. W momencie, kiedy ktoś ustawił się za nim ja musiałam szybko interweniować. On stał. I płakał. Ja go ratowałam, w duchu krzycząc z rozpaczy.

(więcej…)

Wchodzi na pralkę, a potem nie może z niej zejść. Następnie wrzuca wszystko co ma pod ręką do ubikacji, w nadziei, że zapcha rurę. Włącza samą pralkę, czasem z resorakiem w środku. Fajnie stuka.
Do pralki wsadza również brudną szczoteczkę od dywanów – pech chce, że w środku jest jasne pranie.
Ze ścian zrobił sobie idealne miejsce do rysunków. Tak też można. A w kuchni intensywnie miesza przyprawy różnego rodzaju. Pieprz w majerankiem? Nie ma problemu! Dodamy do tego również tymianek.

(więcej…)

Prezes ma 2 latka.
Szukam drobnych, daje kasjerce, odliczone co do grosza.
Odwracam głowę.
Uśmiecham się do miejsca w którym przed chwilą stało moje dziecko.
Uśmiech znika.
Rozglądam się na wszystkie strony. 
Nie ma go!
 Pytam przerażona: ,,Gdzie on jest?! Gdzie?!”, nikt nic nie wie.
 Zostawiam na ladzie wszystko – torebkę, otwarty portfel z którego wylatują ostatnie drobniaki. 
Serce mi łomocze. 
Wybiegam przed sklep.
Rozglądam się. Prezesa nie ma.
Strach. Paraliżujący strach.
Gdzie jest moje dziecko?!
Sklep na rogu. Patrzę za róg. Jest! Idzie sobie.
Serce wraca z powrotem na swoje miejsce.
Podbiegam do niego. Nie wiem jak mam zareagować.
Ręce mi się trzęsą.
Przytulam go.

(więcej…)

Wychowanie dzieci to radość i partyzantka zarazem, rzekł kiedyś tam Ed Asner i stał się moim mentorem, dzięki czemu nie doprowadziłam siebie do samozagłady.
Jak tu wychować dziecko? Nie zwariować? Nie spakować walizek i nie uciec?

Czy nie lepiej byłoby mi żyć beztrosko (najlepiej na -prawie!- bezludnej wyspie), bez świadomości, że moje dziecko, które rano siedzi w przedszkolu, po południami w szaleńczym popędzie do doprowadza nas rodziców do wyczerpania fizycznego (i psychicznego również)?

A potem zdziwiona stwierdzam:
Życie bez niego byłoby nudne. 
Bardzo nudne…

(więcej…)

Nie dostałam do niego instrukcji obsługi, choć wydawało mi się, że ktoś mógłby do jego nóżki przyczepić takową instrukcję. Najlepiej grubą jak moje udo. Nie pogardziłabym też instrukcją obsługi wielkości instrukcji obsługi do pralki. Ale masz Ci los, instrukcji nie dostałam żadnej. Za to dostałam do domu super fajne bobo, które już pierwszego dnia pokazało mi kto tu rządzi. A z pewnością nie ja rządziłam.

(więcej…)

Społeczeństwo ma wizję dziecka idealnego. To idealne dziecko nie zachowuje się jak dziecko. Bardziej przypomina dorosłego, tyle, że miniaturowego. Robi to co dorosły, chodzi tak jak dorosły i zachowuje się tak jak dorosły ze wszystkim obowiazującymi regułami. Tyle, że przecież takie dzieci są nieszczęśliwe. Prawda?Dziecko ma prawo psocić i robić coś na opak, bo dzięki temu poznaje świat. Świat niekoniecznie taki, który skonstruowany jest z samych zakazów.
Ale nie jest to proste rozwiązanie.
(więcej…)

– Kim zostanie Twoje dziecko? – pada pytanie.
Czytam odpowiedzi. Lukrowane ochy i achy na temat tego, że dziecko zostanie kim tylko będzie chciało, że matka uszanuje decyzje, że najważniejsze żeby dziecko było szczęśliwe.
Ja się wykruszam. Ja odpowiadam jednym wyrazem:
– Terrorystą.

(więcej…)