PUBLICYSTYKA | LIFESTYLE | PARENTING
Dzisiejszy wpis jest trochę ku przestrodze. Może nawet nie trochę. Myślę nawet, że przeczytanie go powinno być lekturą obowiązkową każdej świeżo upieczonej mamy, która wzięła na siebie dużo, za dużo i w pewnym momencie już więcej dźwignąć nie mogła. Tak po ludzku – jej organizm nie dał rady. Mój nie dał. Zaczął się po prostu buntować.
W gruncie rzeczy jestem szczęściarą. Nie miałam większych problemów z zajściem w ciąże i nie musiałam pokonywać emocjonalnego Mount Everestu w klinice niepłodności dążąc do zapłodnienia. Ale są dni kiedy patrząc na moje dzieci, ich ciągłe „mamowanie” (gdzie w jednym przypadku zamiast „mamo” słyszę krzyk i to tak przeraźliwie wysoki, że dzwoni mi w największych zakamarkach mózgu) mam ochotę strzelić sobie w łeb. I choć miłości we mnie wiele, to chciałam Wam opowiedzieć historię pewnej Frustracji.
Od jakiegoś czasu zarówno Fundacja Rodzić po Ludzku, jak i wszelkie możliwe organizacje pokroju WHO i nawet nasz Polski rząd, wszyscy biją na alarm: „mamy za dużo cesarek!”. Kobiety jedna po drugiej krzyczą głośno, że każda rodząca powinna mieć prawo wyboru, cesarki na życzenie powinny być decyzją kobiety, podawane są przykłady noworodków, które w wyniku złej decyzji personelu utraciły zdrowie, a nawet życie w wyniku porodu siłami natury, a tak naprawdę problem jest bardziej złożony. Dzisiaj głos zabieram ja …
Ostatnio przez moją tablicę na fejsie przedarła się szokująca historia kobiety, która zagłodziła swoje pierwsze dziecko karmiąc je wyłącznie piersią. Jej apel o rozwagę w kp oraz przede wszystkim apel o silnej presji do kp w szpitalach, spowodował lawinę komentarzy o terrorze laktacyjnych nie tylko za granicą, ale również i przede wszystkim w polskich szpitalach. Matki karmiące mm jedna po drugiej zaczęły się licytować, która i z jakich powodów nie karmiła piersią i jak wielką presję otoczenia czują wokoło. A ja dzisiaj z innej strony.
Powinnam iść spać. Teraz, kiedy udało mi się go na moment odłożyć i kiedy mąż może przejąć stery tego (bez owijania w bawełnę) statku na wzburzonym morzu. Od paru dni 2.0 daje czadu, przechodzi bardzo intensywny IV trymestr, uspakaja się głównie tylko na piersi i prawie nie da się go odłożyć. Śpi z nami. No bywa … Ostatnio mało śpię, ale to przecież całkowicie normalne. Decydując się na dziecko miałam świadomość, że natura nie da mi zabawki, której będę mogła wyciągnąć baterie. Dlaczego więc tak wiele osób patrzy na to jako na problem i powód do współczucia?
Znowu czuję się trochę tak jakbym wysiadła z tego pociągu nieco wcześniej niż powinnam. Nie wszytko przecież poszło zgodnie z planem. Nikt nie krzyczał, nie odeszły mi wody, ani nie było dwugodzinnego kontaktu skóra do skóry. Znowu wysiadłam przystanek wcześniej, a mój syn wylądował na oddziale na którym miałam nadzieję nie postawić stopy nigdy więcej. Wydawało mi się, że wykorzystałam już limit niespodzianek w życiu. Poza tym nie oczekiwałam od losu niemożliwego. Oczekiwałam tylko tego, co doświadcza tysiące matek w całej Polsce. Codziennie. Poród w terminie i trzy słowa: „Zdrowy. 10 punktów”.
Całą ciąże od momentu ujrzenia dwóch kresek na teście, wiedziałam, że będę karmić piersią. Ani przez moment nie myślałam o mleku modyfikowanym. Miałam większą wiedzę, zupełnie inne podejście i zmianę własnych priorytetów o 180 stopni dzięki konferencji Medela. Udało mi się dowiedzieć wiele ciekawostek, które włączyły we mnie tryb „karmicielki za wszelką cenę”. Miałam również rodzić naturalnie, miałam nawet plan porodu, mój syn miał przyjść na świat w minimum 37 tygodni, mieliśmy spędzić 2 godziny skóra do skóry, lecz niestety. Staś przyszedł na świat metodą cesarskiego cięcia, w 35 tygodniu i trafił na neonatologię. A ja? Nie miałam ani dziecka, ani kropli mleka. Miałam za to wiedzę, laktator i determinację. (więcej…)
Po ciąży z Janem nauczyłam się jednego. Dwie kreski nie są zawsze równoznaczne z pięknym, urodzonym o czasie noworodkiem, który otrzymuje w pakiecie zdrowie, a rodzic pozbawiony jest trosk. Po prostu czasem jest tak, że dziecko na starcie oto życie musi walczyć i nigdy nie wiesz czy to nie trafi na Ciebie. Ruletka. Cholerna. W trakcie ciąży z Jasiem, leżąc blisko dwa miesiące (ciągiem) w szpitalu, w tym 1,5 miesiąca w szpitalu o III stopniu referencyjności byłam świadkiem cudów i tragedii, które na moich oczach rozgrywały się każdego dnia ucząc pokory na całe życie. I kiedy obiecałam sobie, że w te mury nigdy nie trafię, chyba, że na poród, znowu los spłatał mi figla, a ja znowu byłam świadkiem tragedii, która rozgrywała się tuż pod moim nosem. Tragedii gdzie trzy istnienia nie podołały, bo medycyna była bezsilna.
Jestem w ciąży. Za mną dwa badania genetyczne i trzeci pomiar bardzo szczegółowy ze względu na wysokość AFI. Jestem pod kontrolą bardzo dobrego specjalisty, który nie tylko ma dobry sprzęt, ale i niesamowitą wiedzę. Na tyle na ile pozwala dzisiejsza medycyna wiem,że mój syn jest zdrowy. Wiem, że nie ma żadnej wady genetycznej, którą można by wykryć we wczesnych etapach ciąży na USG. Nigdy nie stałam przed dylematem czy przerwać upragnioną ciążę teraz i skrócić cierpienie mojego dziecka, czy czekać do dnia porodu ze świadomością, że noszę pod sercem kogoś kogo i tak stracę, a po przyjściu na świat nie ma dla niego procedur medycznych i będzie konał wiele godzin. Nigdy nie musiałam (chwała losowi!) stać nad przepaścią własnego jestestwa w próbie podejmowania niewątpliwie najtrudniejszej decyzji w życiu każdej kobiety. Ale wiem co oznacza posiadać w Polsce chore dziecko, ba! chore dziecko, które nie wymaga wcale aż tak specjalistycznej opieki. Dlatego wybaczcie – ale te 4 tysiące wsadźcie sobie w dupę.
W piątek (choć trudno w to uwierzyć …) wchodzę w trzeci i ostatni trymestr, wraz z nim w 7 miesiąc (w którym de facto urodziłam Jana) i zacznę już pełną parą przygotowywać się do pojawienia drugorodnego na świecie. Póki co jednak podsumowanie II trymestru.
Do Sejmu trafił chyba najbardziej absurdalny projekt o jakim słyszałam w ostatnich latach, który ma za zadanie zrobić z kobiet niewolnice systemu, porównywalnie do krajów, od których cynicznie próbujemy wykazać się większym rozwojem gospodarczym i kulturowym. W praktyce robimy to, od czego w teorii próbujemy się odcinać – sprowadzać kobiety do jednej roli, tylko ze względu na predyspozycje biologiczne.
Ja teoretycznie krótko, zwięźle i na temat. Jedyne klapsy jakie uznaję, to te, które dostaje w łóżku od męża. Ale może wcale nie można krótko, bo do wielu nie dotrze, a dotrzeć powinno. Dzieci bić nie wolno i koniec kropka, nawet jeżeli ktoś uważa inaczej. A jak uważa inaczej, to jest głupcem. Wybaczcie. Chociaż nie, nie wybaczcie – bicie dzieci powinno być surowo karane i jeszcze surowiej oceniane. Wasze dzieci mogę pogłaskać po głowie, Was już sorry – nie.