Chujowe matki.

Nie tak dawno temu w przeciągu dosłownie tygodnia dostałam kilka identycznie brzmiących wiadomości. W każdej wiadomości zawarta była zgoła inna historia, ale z podobnym wydźwiękiem – dziecko z czegoś zleciało, nabiło sobie guza, lub nawet polała się krew. Dziecko miało po prostu swój debiut w upadku, a matki prawie się biczowały za własną nieuwagę, lub męża. Tylko, że to normalny etap, a nie nominacja do najbardziej chujowej matki roku.

Internety już teraz to udźwigną, lub ja po prostu nabrałam do tej sytuacji większy dystans. Osobiście uważam, że to drugie. Ta historia owszem, w jakiś tam komentarzach się przewijała, lecz na arenie publicznej o tym nie napisałam. Z prostej przyczyny – ja najpierw musiałam to przetrawić, żeby móc w pełni odbić atak, który z pewnością by na mnie spadł. Pamiętam jak mój mąż mówił: „Tylko nie pisz na Prezesowej o tym, bo Cię zjedzą”. No i nie napisałam.

Staś miał 6 miesięcy, kiedy wyleciał Jasiowi z wózka. Nie ze stokke. W stokke zawsze zapinałam pasy. Mamy maclarena. Staszek nie był wtedy mobilny i nie było szans na to, żeby się obrócił i wypadł, a wózek używałam głównie i przede wszystkim do krótkich spacerów po działkach za miastem i do jego snu, aby mieć go zawsze na oku. Wózek spisywał się do tego zadania rewelacyjnie.

Tego dnia mój mąż pojechał z powrotem do miasta, a ja zostałam sama z rodzicami, psem i synami. Tak się złożyło, że Jasiek koniecznie chciał się przejść do „bazy” kawałek za naszym domkiem, ale po otworzeniu furtki Vader postanowił nam towarzyszyć, a bez smyczy po prostu mi uciekł. Zostawiłam więc Jaśka na moment ze Stasiem z komunikatem, że mają się nigdzie nie ruszać, sprowadzę tylko Vadera. Odeszłam dosłownie na kilka metrów, kiedy do moich uszu dobiegł wrzask. Wrzask Jana. Po odwróceniu zobaczyłam przewrócony wózek, leżącego nieruchomo Stasia i wrzeszczącego Jasia, który probował bardzo niefortunnie go podnieść, ale mu się to nie udawało, więc z płaczem poinformował, że Staś wypadł.

Jak dzieci kocham myślałam, że coś się Stasiowi stało. Leżał nieruchomo. Na kamieniach i trawie. Dopiero, kiedy podbiegłam okazało się, że on chyba nawet nie ogarnął, że (jak się później okazało) wyślizgnął się górą i patrzył sobie na drzewka. I jemu się to podobało. Nie miał żadnego draśnięcia, siniaka. Koniec końców musiałam uspakajać Jasia, który wpadł w straszną histerię, że nie chciał zrobić ukochanemu bratu krzywdy. Pocieszałam go jak umiałam: „nic mu nie jest, to też moja wina” i wreszcie „jak będziecie dorośli będziecie się z tego śmiać”. Jaś chciał jechać do babci a nauczony manewrowania innym i nieco cięższym wózkiem za mocno przechylił wózek do tyłu, a Staś się wyślizgnął górą.

Jak to określił mój mąż: „Cóż, jedne dzieci najpierw spadają z kanap, inne są level wyżej: wypadają z wózków”.

Jakiś czas temu moja mama ciągle mnie ochrzaniała. Z tego miejsca chcę ją pozdrowić, bo jest osoba, której zawdzięczam lekkie pióro. Przy tym moja mama jest nie tylko moją stałą czytelniczką ale i ogromnym krytykiem, nie tylko blogowym, ale i życiowym. Jesteśmy do siebie pod pewnym kątem podobne: szczere do bólu.

Moja mama co chwilę zwracała mi uwagę na to, że nie pilnuje Stasia. I po części miała rację. Ja nie amortyzowałam jego upadków, bo wyszłam z założenia, że jeżeli będę wiecznie biegać nad nim jak helikopter on nigdy nie nauczy się poprawnie upadać. Owszem w sytuacjach zagrażających tak, ale pewne guzy nabijał sobie przy mnie. Czego moja mama nie mogła zrozumieć.

Nie tak dawno została ze Stasiem wieczorem, bo my jechaliśmy z Jasiem do neurologa. Była to wizyta o dość późnej porze, bo 19:40, poza tym w Poznaniu, dlatego mama przyjechała do nas żeby położyć Staszka spać u nas by nie zaburzać mu za bardzo rytmu snu. Nie zdązyliśmy jeszcze wyjść, kiedy bawiący się obok mojej mamy Staś przewrócił się majestatycznie uderzając czołem o podłogę. Ja wiem, może powinnam podbiec, ucałować czoło, ochrzanić moją mamę za nieuwagę. Ale ja stanęłam i z zadowoleniem prychnęłam: „No widzisz!”.

Bo te upadki to nie jest wina bycia chujowym rodzicem. One są nieuniknione. Pamiętaj.