Znam.

True.

Rozumiem Cie w całości: )każde Twoje slowo….(mama 4 letniej i 9 mies.dziewczynki)

Przeczytałam ten tekst po zerknięciu na komentarz Doroty Zawadzkiej na FB i to jej „lubię, ale”. Nie ma tu niczego nieprawdziwego, przerysowanego czy pod publikę. Może zebranie tych emocji w jednym miejscu tak działa, wiadomo, że nie przeżywamy tego wszystkiego jednego dnia. Ale tekst jest świetny i prawdziwy. Dzięki za niego 🙂

Znam wszystkie te momenty.
Na pocieszenie dodam – z czasem będzie lepiej. Łatwiej.

cała prawda :/

… i czasami po kolejnym juz „mamo” w ciagu dnia masz ochote zeby dziecko mowilo Ci po imieniu…

Jak mi było tego potrzeba…

Nie jestem jedyna…

Dziękuję.

Dziękuję za ten tekst 😊 pomógł mi zrozumieć że nie jestem złą matką za jaką się mam….Jestem mamą taką jak ty😊

Tekst dla wszystkich padajacych na pysk matek które myślą że są zwyrodniale

I bardzo dobrze napisane. Która z nas go nie zna. To media kreują matkę idealną, bez skazy, cyborga doskonałego. Może stan taki omija te spokojne i opanowane z natury. Pozdrawiam i należę do klubu matek nie doskonałych 🙂

Mam wszystko to samo…moj 6-latek jest na etapie „mamo patrz” masakra jakaś, a w łóżeczku leży 14tyg bobas i daje czadu swoim głosem. Czasem się zastanawiam czy on sprawdza wytrzymałośc swojego gardła czy moich uszu. Mimo to wszystko kocham swoje dzieci . dobrze wiedzieć, że nie jestem sama. PS. U mnie w szpitalu bym się nie wyspala, bo obchod o 7, a od 6 kucharki walą garami.

dzięki Ci za ten tekst – myślałam, że tylko ja tak mam – a z tym szpitalem trafiłaś w 10 – właśnie umówiłam się na zabieg usunięcia pęcherzyka – boję się i cieszę zarazem bo wiem, że przez 4 dni będę miała spokój 😀

Chyba nie miałam nigdy takich myśli? Albo już nie pamiętam? Owszem pamiętam czasy, kiedy z przyjemnością szłam na kilka godzin do pracy, ale dlatego, że bardzo swoją pracę lubiłam, a będąc w niej i tak zwykle tęsniłam. Wiem, że chwilami w moim macierzyństwie było ciężko -nawet bardzo. Najgorszy dzień jaki pamiętam, to kiedy rodzinnie przechodziliśmy jelitówkę, moje drugie dziecko było na etapie absolutnego nieodkładania i marzyłam wtedy, by położyć się chociaż na 30 minut, ale jedyna moja myśl wtedy to ”dasz radę, to minie!”. Raczej nigdy nie chciałam nigdzie uciekać?? Może jestem nienormalna?

Ja też ZNAM. I mój terapeta. Moją mama taka była. Boże jak ja się cieszę, że nie muszę się na nią więcej patrzeć…

U nas zabkowanie i jest steasznie. Nocki sa ok ale co z tego jak w dzien jest masalra. To cale rodzicielstwo to tortury jakies. U nas oboje chcemy uciekac na zmiane. Raz ja a raz maz. Dzieki za tekst. 100% tego co ja czuje.

Biedne dzieci 🙁

Amen.
Co gorsza jestem mamą jednego dziecka. I to dopiero od 9 miesięcy.
Ale wiem też, że poza tymi momentami frustracji i zwątpienia jest czysta miłość, kiedy patrzę na tę niewinną twarz, te ufne oczy. Kiedy dziecko na mój widok całe się rozpromienia

Mam 3-letnie bliźniaki… dwóch chłopaków 😛 i też ZNAM. Wszystkie te przypadki.

Trafiłaś w punkt, po dzisiejszej nieprzespanej nocy czuje się właśnie tak, jak piszesz..
Dziękuję Ci za ten post, wyruszyłam się i wiem, że nie jestem sama z takimi problemami.

Ja tez przeczytalam twoj tekst bo niania Zawadzka umiescila go na fejsie z dopiakiem „czy swiat sie zmienil czy co” sobie mysle…za malo chyba miala dzieci albo za dawno i zapomniala jak to jest. Bo to normalna rzecz sie tak frustrowac z maluchami.wystarczy spojrzec na komentarze. Ja mieszkam za granica i nie ma kto mi pomoc z moja dwojka. (3 i 5 lat) i jest kurde ciezko! I fajnie ze sa takie teksty jak twoj tworzone zeby uswoadomic nam mamom ze to jest ok czasami stracic cierpliwosc. Na koniec dna kazda z nas stara sie jak moze zeby dzieciom bylo dobrze a to bardzo wymagajace „bestie” haha p.s. polecam obejrzec filmiki Tova Leigh na youtubie. Po ang wprawdzie ale bardzo smiesznie przedstawia wlasnie tematy macierzynstwa.zwlaszcza filmik „I’m loosing my shit!” Pozdrawiam

I taką jak ja. Macierzynstwo w tych czasach graniczy z szalenstwem. Czlowiek wyksztalcony, kocha te swoje dzieci, a mimo to skumulowane zmeczenie i stres sprawiają, że zamienia sie w cos, w czym juz sam nie rozpoznaje siebie. Wstyd mu, ale jest tak zmeczony, ze nie ma sil juz dalej gonic za swoimi wysokimi standardami i popada w druga skrajnosc. Prawdziwa sztuka byc mamą i nie zwariowac.

Oj znam 🙂

Wychowanie jest wielką sztuką. Jest permanentnie żmudną pracą. Jest dialogiem między osobami, w który wpisują się wymiennie: mówienie i słuchanie, dawanie i branie, oferowanie i asymilowanie.
Mamy to nie roboty zaprogramowane jednokierunkowo, bez uczuć i bez emocji. Mają chwile znużenia, powątpiewania czy frustracji. Jednakże obdarzają swoje dzieci permanentnie miłością szczerą i bezwarunkową.

Dziewczyny jaki my jesteśmy normalne po przeczytaniu tego tekstu…łza w oku się kręci. .. (mama słodkiej trójeczki 8-6-4)

dziękuję. zewsząd napadaja na mnie teksty o idealnych mamuśkach, nigdy nie podnoszących glosu i majacych idealne dzieci. i zawsze gdy je czytam czuję się jakbym była najgorszą matką na świecie. a jestem matką cierpiącą na depresję. od wielu lat. po urodzeniu córki miałam załamanie nerwowe i próbowałam się zabić. to było jak zimny prysznic, bo nigdy wcześniej nie posunęłam się tak daleko. do tego momentu były tylko myśli samobójcze. przeraziło mnie to, że jestem w stanie posunąć się dalej i nawet roczne, wyczekane ukochane dziecko, nie jest w stanie mnie powstrzymać. była terapia, tabletki, terapeutyczne dzierganie i zdecydowalismy się na drugie dziecko. teraz mają 4,5 i 1 rok. cały dzień jestem z nimi sama. pracuję tylko kilka godzin w tygodniu bo nie ma kto się nimi zająć. cały dzień wycia i marudzenia. córka jest taka, że nic nie da jej się przetlumaczyć. ostatnio zrobiła histerię, gdy próbowałam dać jej dżem do spróbowania. wrzeszczała i uciekała jakbym goniła ją z nożem a nie łyżeczką dżemu. myślałam, że zaraz jej zrobię krzywdę. a syn tylko by wisiał na cycku i nosił się na rękach. jak sadzam go na podłodze to ryczy jakbym go zarzynała. nie biję swoich dzieci. i je bardzo kocham, ale czasami chce mi się wyjść i nie wracać. czasem brakuje mi sił na miłe rozmówki i tłumaczenie dlaczego ma być tak a nie inaczej. brakuje sił bo wiem, że to i tak na nic, bo ona zrobi po swojemu. jestem mamą krzyczącą. przeraża mnie, że czasem za często, ale wiem że ile razy bym nie powtórzyła to i tak nie dotrze. jestem mamą niedospaną, bo pół nocy wojuję z ząbkującym. płaczę z bezsilności, bo wiem, że nadal będę z nimi prawie 24 godziny na dobę, dzień w dzień, bez możliwości wyskoczenia do kina czy pubu, żeby odreagować. dziękuję za ten tekst, bo uświadomił mi, że każda mama ma swoje gorsze momenty. są mamy, które podrzucą dzieciaki do babci i same sobie wyjdą, żeby dać upust emocjom i ochłonąć, są i takie jak ja, które są zdane same na siebie i czasem krzyczą z bezsilności. ale jestem też pewna, że każda z nas ma wyrzuty sumienia i stra się być lepszą matką

A ja chce powiedzieć coś innego. Nawiązując do pierwszych słów Twojego posta. Kiedy jest Ci tak bardzo źle pomyśl o nas – kobietach które swoich dzieci mieć nie mogą z najróżniejszych powodów. Ja oddalabym wszystko by poznać choć jedno z tych uczuć o których piszesz. Doceń to co masz, bo uwierz ze masz bardzo bardzo dużo.

O żesz cóż to za wspaniały tekst! Jak to miło przeczytać, że nie jesteś tą jedyną, która tak ma, bo wszyscy robią wszystko na pokaz, a co się dzieje w domu to już inna bajka. Normalnie mogę się podpisać pod każdym akapitem, chociaż „mamo – sramo” mnie powaliło i aż się w głos roześmiałam 😀 Przy dzieciach w wieku 4 i 1,5 roku ograniczam się do „mamooo – CZEGO ZNOWU!” 😉

Oj znam, moje mają 9,5 roku i 6 lat i szczególnie młodsza dawała popalić, że nawet starsza córka jak miała prawie 4 lata zaproponowała żeby młodą w lesie zostawić w wózku 😛 ale poszłam do pracy,już ponad rok i jakoś inaczej jak się z domu do ludzi wyjdzie. Najgorsze jest to jak ja jestem w kuchni,mąż w pokoju z dziećmi, a one mnie wołają bo coś chcą jakby tatuś był powietrzem, czasami już nawet nie reaguję i mówię,że tata jest bliżej. a w łazience to się po prostu zamykam jak biorę kąpiel bo też są wedrówki i pytania

Mama też człowiek, tyle fachów godzi naraz, tyle musi, chce, potrafi, uczy się i robi. Wszystko dla tych małych bąków. Jesteśmy niesamowite! Ale też nie sztywno zaprogramowane jak robot.

Jezu, kocham Cię za ten tekst ♥

Dziękuję dziękuję dziękuję!
Aż łzy zakręciły mi się w oczach. Ten fragment o „mamo-sramo” – myślałam, że tylko ja tak czasem mówię… Kocham moje dzieci nad życie – 9-letni syn i 6-letnia córka. Tylko czasem to wszystko mnie przerasta i choć sie staram, to czuję się beznadziejną mamą. A wszędzie pokazują idealny obrazek idealnej rodziny. I człowiek ma wyrzuty sumienia, że u niego tak nie jest.
Slówko do kobiet, które nie mają dzieci. Wierzę, że zamienilybyście się z nami miejscami. Ale wierzcie mi – my czasem z wami też…

Jakie to prawdziwe… sama miałam wszystkie te momenty, ktore opisalas tutaj. Jak poszlam do szpitala przed porodem to nawet sie cieszylam bo "troche pobede sama " . Ostatnio sobie pomyślałam co bym zrobiła jakby ktoś zabrał moje dzieciaczki ( 5 lat i 10 miesięcy ) tak na jeden dzień, chyba bym spała pół dnia na obiad zamówiła fast – fooda i celebrowala chwilke ciszy… a później by mi brakowało tych krzykow, placzów i tysiecznego MAMO !!!!!!!!!

Tego dziś właśnie potrzebowałam, tego tekstu, żeby dotarło do mnie ze nie tylko mi brakuje sił.. Dziękuję Noemi 😍😍😍😍 jesteś moim bohaterem dnia dzisiejszego 😊

A jednak jest nas więcej :/
Mimo wszystko to bardzo budujący tekst 🙂