Jak wygląda wcześniactwo? Historia prawdziwa.

Przeczytałam.Dwa razy.
Prosto,bez zbędnego doklejania historii – jak to często dzieje się w TV,by „chwycić” widza.
Konkretne słowa,ludzkie,naturalne,codzienne emocje.

Pozdrawiam całą rodzinę,i przesyłam uściski dla Jana.

Anna P.

Podziwiam <3
Znam to ze swojego podwórka:mój Brat urodził się na początku 7mieś.
Waga 1080g,22doby żółtaczki,nieustanne przeprowadzki spod inkubatora do łóżeczka dla starszaków,Chrzest z wody,tel w środku nocy,milion badań,zapłakana Mama,milczący Tata…
Dziś Wojtek ma 23lata i jest mega facetem-ale nigdy nie zapomnę ścisku w gardle gdy Mama odbierała telefon.

Noemi niestety to wszystko prawda co napisałaś. Rodzic dziecka urodzonego o czasie nawet nie zdaje sobie sprawy z tego jak wygląda pierwszy rok życia ze wcześniakiem. … jak wygląda całe nasze życie. Media niestety tego nie pokazują a szkoda, bo widok tak maleńkiego dziecka ściska za serce.
Społeczeństwo miałoby większe wyobrażenie tego jak wygląda nasze życie.

Super.
,, … to co przeoczyły inne matki, my się tym delektujemy…”
Wiele razy się przekonałam, ile jest w tym prawdy.
pozdrawiam

Musi być okropnie ciężko być w takiej sytuacji. Ja przeżyłam tylko półroczną rehabilitację synka, bez zagrożenia życia za to z możliwością niezbyt przyjemnych powikłań. To było dla mnie ciężkie, ale nawet nie mogę sobie wyobrazić jak to jest bać się o życie własnego dziecka.
Jedyne co mnie bardzo zezłościło to zdanie o próbie wybłagania terminu u specjalisty. Nie rozumiem i nigdy nie zrozumiem polskiej służby zdrowia. Nawet nie chcę rozumieć. Jedyne co przychodzi mi do głowy, to zostawienie tego bałaganu tutaj. Jak można utrudniać pomoc nawet tym najmniejszym???

Łzy w oczach. To takie prawdziwe. Mój Kostek ma już 9 miesięcy i już prawie dobiliśmy do 5kg. Jak się urodził to miał 1310g czyli nie było jeszcze tak źle. Potem operacja i zrzucił trochę. Miał 4 miesiące gdy przyszedł do domku. Do dziś sprawdzam czy oddycha gdy zaśnie na spacerze. Gdy słyszę gdzieś taki dźwięk podobny do tego który wydaje mata oddechu gdy dziecko nie oddycha nerwowo podskakuję i szukam go wzrokiem. Jesteśmy jednymi z tych szczęściarzy, którzy mogli zabrać swojego wcześniaka do domu i codziennie dziękuję za to Bogu

Znam to z własnego doświadczenia. Igunia urodziła się w 25 tc z wagą 660 gram… „Kto tego nie przeżył nigdy nie zrozumie, kto przeżył nigdy nie zapomni… „

Piękny tekst, popłakałam się już na wstepie:-(

Czytałam o sobie – prawie nie pamietam pierwszego roku zycia Julki, wiem co się działo, bo nadal mam ten kalendarz, a w nim karteczki, karteluszki doklejone taśmą klejącą.

Ojjj tak to co przezywa rodzic wczesniaka jest znane tylko rodzicom wczesniakow… nigdzie nie mowi sie o tym ile pracy trzeba wlozyc,ile poswicic i ile strachu i leku nas to kosztuje. Kolejna osoba spotyka mnie dzis na ulicy i mowi:ale fajne chlopaki super! Juz prawie maja 4lata jak to zlecialo. Teraz juz super sa!
Ale nikt nie wie ze wcale tak super nie jest bo 3razy w tyg jezdzimy na rehabilitacje, bo mimo 4lat jeden syn nie gryzie i nigdy nie jadl jeszcze cukierka, nikt nie wie ze kazdego dnia jezdzimy do jakiegos specjalisty czesto prywatnie bo terminy dlugie a dolegliwosci sie nasilaja i pomoc potrzebna jest im juz, nikt nie wie ze co miesiac Pani w aptece patrzy na mnie z zalem w oczach i probuje dac chocby maly rabat bo znow zostawiam okolo 600zl u niej, nikt nie wie ze nie moge wlaczyc w domu odkurzacza, wlaczyc glosniej telewizora, czy kupujac ubrania musze patrzec zeby ubrania byly miekkie i nie.mialy guzikow… nikt nie wie ze moje dziecko nie znosi hustawek a drugie dotyku innej osoby..nikt nie wie ze kazdej nocy wstaje parenascie razy sprawdzic czy oddychaja…ze kazdego dnia podaje najpierw leki… pozniej wdechy a dopiero pozniej robie sniadanie…ze zamiast brac na dwor pilke ja biore do torby tube inhalacyjna i relanium na wypadek drgawek… ze moje czterolernie dziecko nie umie siusiac na nocnik nie dlatego ze nie dorosl ale dlatego ze tak wiele przeszedl… kocham ich najmocniej w swiecie znam kazdy skrawek ich ciala bo najpierw poznawalam ich wzrokiem przez szybe inkubatora a dopiero po miesiacu moglismy sie dotknac i poczuc… poswiecilam dla nich cala siebie i nie zaluje ale czasami kiedy odbieram kolejne wyniki morfologi ktore znow sa okropne… kiedy znow dostaje skierowanie do dwoch nowych specjalistow…kiedy znow moje dzieci placza z bolu lub dusza sie i nie moga zlapac tchu ja wysiadam…nie daje rady i pragne by ktos zatrzymal ta hustawke i pozwolil mi wysiasc razem z moimi dziecmi …zdrowymi dziecmi….:(

Kiedy Krzyś wyszedł ze szpitala szukałam wsparcia u przyjaciół. Oni jakoś tam próbowali mnie wspierać, ale co oni mogli wiedzieć jeśli nikt z nich nie miał wtedy własnego dziecka? Pomogły mi dziewczyny na grupie facobookowej. Ostatnio jedna z przyjaciółek urodziła i powiedziała mi, że dopiero teraz rozumie jak bardzo nie rozumiała o co mi chodziło. Ma zdrowe dziecko. Rozwija się fantastycznie, a jednak jak to matka cały czas się czymś martwi. To silna dziewucha, ale powiedziała, że nie wyobraża sobie przeżyć tego co my. Lęku o życie dziecka, o to czy kiedykolwiek będzie żyć normalnie. A potem zwykłą codzienną walkę o to by dziecku zapewnić jak najlepsze życie. Ona chociaż wie, że nie rozumie i wcale nie chce zrozumieć. Bo się nie da jeśli się tego nie przeżyje.

W samo sedno… Pamiętam jeszcze z oddziału, że wszyscy rodzice byli jak żywe trupy, zombie… Wyprani z emocji, milczący, pijący kawę z automatu i beż porządnego posiłku od wielu dni…

To opis bardzo wczesnego wczesniactwa. Moja corka jest z 32 t.c. z waga 1600gr. Owszem, spedzilismy z nia 4 tygodnie w szpitalu, bo musiala dobic to tych zakletych 2 kg. Dostala zoltaczki, ale poradzila sobie z nia w kilka godzin (pod lampami). Wokol inne wczesniaki – niektore bez rodzicow. Te, ktorych rodzice byli 24/7 z nimi i kangurkowali – duzo szybciej wychodzily do domu. Jakas magia jest w tym cieple, zapachu, biciu serca rodzica. Tylko jedno dziecko bylo bardzo wczesnym wczesniakiem i az wszystcy zamierali, kiedy kladziono go na piersi matki lub ojca, baaaarzo ostroznie, z tymi wszystkimi rurkami (potrzeba bylo 3-4 lekarzy i pielegniarek, ale je delikatnie ulozyc). Ale nawet ci rodzice cieszyli sie kazdym dniem. Siedzielismy wieczorami w wspolnym pokoju i opowiadalismy ile nasze dzieci poszly do gory na wadze, co powiedzial dzis lekarz, ile zjadly itd. Ale tez rozmawialismy o przyziemnych sprawach. Choc chwile. Jedlismy lody i narzekalismy na to, ze chyba nie schudniemy tak szybko. Bywalo roznie. Podczas tych 4 tygodni na naszym oddziale nie mielismy zadnych traumatycznych przezyc. Kilka razy przychodzily w odwiedziny dzieci juz starsze, ktore na tym oddzile swoje wylezaly kiedys i teraz przychodza sie pokazac jak ladnie rosna. Kazda taka wizyta dodawala nam nadzieli i otuchy. Dlatego ja tez co roku jezdze z corka. Cudowne sa te spotkania. Juz od 10 lat! Troche sie tam pozmienialo, ale zawsze czujemy sie tam jak w domu. Mamy kontakt z sasiadami z oddzialu. U wszystkich jest ok. Tylko ten wczesny maluszek ma problemy ze wzrokiem. Kiedy opuszczalam szpital mialam rozmowe z psychologiem, ktory uprzedzal mnie o roznych mozliwych opoznieniach w rozwoju corki. Nic takiego nie mialo miejsca. Wrecz przeciwnie, chyba chciala wszystkim udowodnic, ze to wszystko to byl mit. Ze wszystkim byla do przodu. Jedynie wzrost i waga do dzis przypominaja, ze jest wczesniakiem. Ale w klasie sa nizsze dzieci, wiec tak zle nie jest. Ja mieszkam w SE i tu wczesniaki nie maja zadnych dodatkowych badan. O wszystko walczylam. Tu jedynie sa dodatkowe wizyty u neonataloga. Wtedy zazdroscilam mama w PL, ze ich dzieci sa przebadane pod kazdym katem: sluch, wzrok, motorycznosc, neurologia itd. Ja moglam tylko liczyc na to, ze wszystko jest ok.
Pozdrawiam

Jak mi to wszystko bliskie…. Mama wcześniaka z 24tc 460g. Też jesteśmy tymi szczęściarzami…:)

Znam to z wlasnego doświadczenia.Damian urodzil się w 30 tygodniu z waga 1650g.Kto tego nie doswiadczyl niewie jaki to jest strach i ból. Dziś jest zdrowym 9 latkiem.

Nie jestem w stanie wyobrazić sobie tego co przeszłaś. Oszalałabym i podziwiam siłę wszystkich rodziców, którzy przechodzili przez to samo. Dla nich rodzicielstwo nie było pastelowym zawiniątkiem w pokoiku z zawieszoną nad łóżeczkiem karuzelą. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie co czuje matka, która każdego dnia wychodzi ze szpitala z myślą, że „dziś mogło być nasze ostatnie spotkanie” i siły jaką trzeba w sobie mieć, by za wszelką cenę przeganiać tę właśnie myśl i pielęgnować w sobie optymizm, który pozwala przetrwać to ekstremum. Cieszę się, że jest blog, który pokazuje tę rzeczywistość i na pewno podtrzymuje na duchu rodziców, którzy są lub kiedyś będą w podobnej sytuacji co Wy 6 lat temu.

Chciałam coś napisać, ale… Brak mi słów.

Mój syn 32tc 1540 zywej wagi 🙂 do tej pory sprawdzam zanim pójdę spać czy oddycha a ma już 7 lat, konsekwencje wczesniactwa niewydolność nerek, otwór Bottala (już zamknięty),niedomykalna zastwaka(efekt sepsy po urodzeniu) – domknięta, opóźnienie psychoruchowe i umysłowe w stopniu umiarkowanym – walczymy dzielnie i nasze cudowne przedszkole.Tąhistorię czytałam jak swoją:)

Cała prawda. Wcześniactwo nie kończy się w momencie wyjścia ze szpitala (nota bene Polna w Poznaniu) Moje bliźniaki są z 30 tc. Dzisiaj kończą rok! Helenka miała 1275 g, poza niedomykalnością zastawki, jest zdrową dziewczynką. Franek miał 1665 g, dostał martwiczego zapalenia jelit i ma za sobą 3 operacje, miał wyłonioną stomię. Doszło do niedotlenienia i mózgowe porażenie dziecięce gotowe. Czeka Nas mnóstwo pracy. Czasem się zastanawiam skąd mam siły na to wszystko… i skąd je będę brać w przyszłości. Pozdrawiam!

Płakałam , to wszytsko tak prawdziwe… Przezywamy teraz najtrudniejszy czas nasze malenstwa walcza o zycie , 3 tydzien choc na poczatku nikt nie dawał im szansna przezycie..

O kurcze, mocne! Podejrzewalam, ze nie jest lekko, ale tez nigdy nie uslyszalam czy nie przeczytalam informacji z pierwszej reki. Szacun!

Co Wy mówicie, że rodzic dziecka urodzonego o czasie nie wie, jak wygląda życie rodziców wcześniaka i walka o jego życie. Przecież teraz wkoło pełno rodziców, którzy mają wcześniaków – w rodzinie, wśród znajomych, znajomych z pracy… sama nie mam wcześniaka, a dobrze wiem, jak to wygląda. Sama byłam w Matce Polsce świadkiem tragedii jakie przeżywały koleżanki z oddziału perinatologii. takie półkilowe „szczęścia” to był dzień powszedni. A to całe cierpienie tylko dlatego, że ktoś się uparł, że dziecko, które naturalnie nie miałoby szans na przeżycie, na siłę się leczy, zamiast dać mu spokojnie odejść. ” Odbijaliście się na trampolinie strachu i niepewności każdego dnia.” poetycko.. patetycznie… beznadziejnie. Jak ja nie lubię takich na siłę wyszukiwanych metafor, takiego koloryzowania… a fe. Temat ciekawy, ale nie urzekł mnie sposób jego przedstawienia. Kiepska stylistyka i tyle. Pozdrawiam

Nasza historia jeszcze sie nie skończyła Mama Jana i Jerzego z 29tygodnia ciąży
Mieliśmy szczęście że Janek i Jerzy trafili pod doskonałą opiekę neonatologiczna.Jerzy 1525g po 6tych.trafil do domu jeszcze dzien przed sylwestrem…niby szczesliwy jeszcze stary rok…a Jaś 840 g. wciąż walczył,każdego dnia,waleczne serce którego wola życia była większa niż mogłam sobie wyobrazić.Mijały tygodnie i miesiące…jest tetralogia Falotta były liczbę bezdech,zaburzenia metaboliczne,oddechowe,wylewy dokomorowe 3 i 4 stopnia,laseroterapia oczu,mamy niedosluch,posocznica, obustronna przepuchlina pachwinowa wielkości pięści,hipoplazje mozdzku i jesteśmy po zespoleniu systemowo płucnych i co w końcu w domu zdążyliśmy świętować nasze pół roku już w domu 3 dni przed wyjściem ze szpitala. Lecz walka nasza z problemami dopiero się rozpoczęła i długo się nie skończy i optymizm którym zarazilam nie jedną mamę na oddziale przechodzi kryzys zwątpienie mimo tego szczesliwszego dnia gdzie w koncu cała nasza piątka jest razem.Jedyne co leczy wszystko co teraz przezywam to ich uśmiech i uśmiech tego, w którego wszyscy specjaliści zwatpili

Jestem mamą dziecko urodzonego w 40 tc. W ciężkiej zamartwicy, pierwsze 9 miesięcy życia spędziliśmy w szpitalu. jesteśmy po kilkunastu operacjach, mimo 3 lat życia mojej córeczki nie wychodzimy na prostą. Czekają nas kolejne operacje, które nie będą ostatnie. Czasami rodzice dzieci donoszonych też czuje podobnie… Nie chcę łatki wcześniaka, bo moje dziecko nim nie jest. Ciąża przebiegała prawidłowo, a jednak coś poszło nie tak.

Pisze Pani w taki sposób, aby pokazać jak rodzice wcześniaków są poszkodowani. Ja tego broń boże nie ujmuję… wiem co to strach, walka o zycie… ale czemu pisze Pani w taki sposób żeby rodzice chorych dzieci, którym start się nie udał, mimo iż urodziły się o czasie, nie mają prawa czuć tego samego. Kierując się do nich słowami i dziwnych łatkach… Po co komu ta łatka? Jest Pani mamą wcześniaka, proszę się cieszyć, że jest zdrowym, wspaniałym chłopcem. Nikt nie broni Pani wracać do tego co było kiedyś, ale proszę też nie umniejszać cierpienia rodziców dzieci urodzonych o czasie, bo bycie rodzicem wczesniaka nie daje monopolu na takie cierpienie.

Moja Zosia urodziła się miesiąc za wcześnie więc nie mogę powiedzieć że wiem co to znaczy być matką wcześniaka. Wiem natomiast jak cholernie się bałam o jej małe rączki, o jej małą główkę, o jej małe nóżki. Zosia mało jadła i bardzo dużo ulewała, często miała pobieraną krew jak na mój matczyny gust zbyt dużą igłą. Starałam się ją karmić piersią jak najczęściej, prawie przyrosłam do fotela. Pani pielęgniarka na sczepianiach powiedział do Pani Doktor z pogardą w moją stronę że mam „niedożywione dziecko!” Jak bym to ja była za to odpowiedzialna. Nie spałam po nocach bo ją karmiłam, bałam się że się zakrztusi więc nosiłam ją na rękach przez kolejną godzinę po jedzeniu, jak ona spała to ja słuchałam czy oddycha. Byłam tak wyczerpana i psychiczne rozwalona , że wpadłam w depresję poporodową. A Zosia przecież urodziła się tylko miesiąc za wcześnie i ważyła 2700 g, to przez jakie piekło muszą przechodzić rodzice wcześniaków którzy walczą o ich życie i zdrowie długo po tym jak ja się cieszę zdrowiem mojej teraz już 3,5 letniej córki. Jesteście bohaterami!

Przeczytałam z zapartym tchem. Moja córka, 34tc,wyszła ze szpitala szybko i teoretycznie bezproblemowo. Teraz ma już dwa lata a ja ciągle mam dreszcze na wspomnienie tych wszystkich diagnoz, specjalistów i długiej rehabilitacji. Każdy sukces mnożę razy pięć, mając świadomość, że po cholernie trudnej ciąży, tonie leków i porodzie przed czasem, mogłoby jej nie być.

Bardzo Ci dziękuję za ten tekst. Nie mam za sobą nawet połowy tych doświadczeń, ale w każdym słowie, które napisałaś, poczułam ogrom zrozumienia.

Pięknie napisane. Łzy same płyną po policzkach. Wspomnienia odżywają… ból powraca. Niestety nam się nie udało. Moja córeczka urodziła się w 22 tc. Wazyla 570 g. Żyła 14 godzin. Walczyła dzielnie jednak przegrała 🙁
Jestem pełna podziwu dla Was Rodzicow.
Dziś jestem znów w ciąży w 7 tygodniu. Jest strach przed przyszłością, aby znów nie powtórzyła się sytuacja, aby znów nie stracić Dziecka. Trzeba wierzyć ze będzie dobrze… choć jest ciężko… być może i dla nas wyjdzie jeszcze Słońce…

Jestem mama wczesniaczka co prawda „tylko” 1.5mc przed czasem rodzilam ale Emilcia wazyla 1,330…byla malenka jak okruszek! Cale szczescie (wymodlone chyba przez babcie) jest zupelnie zdrowa i rozwija sie prawdlowo jak na 10mc 🙂 mimo wszystko trzymam kciuki za wszystkie malusie istotki wczesniaki i te o terminie!

Sama prawda, aż się poryczałam. Minęły już 4 lata od urodzenia synka, a to wszystko stoi mi przed oczami jakby było wczoraj

Gdy wychodził ze szpitala mówili „600 gram gorzkiego szczęścia”..
Dziś – walczymy, 600 gram dzielnie walczy! i „Cieszę się dosłownie z każdego, nawet najmniejszego drobiazgu. Tego co, inne matki przeoczyły, ja delektuje się. Dostrzegam szczegóły, które w codzienności mogłyby umknąć. Mnie nic nie umykają.”
Pozdrawiamy Jana! 17.czerwca to dobra data.

W serialach prawdy się raczej nie pokazuje , ja szczerze mówiąc tylko z dyskusji innych mam na grupie wcześniakowej dowiadywałam się, że w M jak Miłość czy Na wspólnej ktoś tam urodził wcześniaka, włączyłam na chwilę i szczerze nie dziwi mnie fakt że dziecko ur. w 6 mies jest duże jak donoszone , bo niby jak pokazać w serialu fabularnym prawdziwego skrajnego wcześniaka. Jeśli ktoś szuka prawdy o wcześniakach niech włączy Discovery lub inny kanał dokumentalny. Kto miał do czynienia z wcześniakami wie doskonale jak to jest, a inni po co mają wiedzieć , to jest dokładnie taka sama sytuacja jak uświadamianie społeczeństwa w kwestii niepełnosprawności , kto jej nie dotknął nigdy nie zrozumie , takie są fakty . Mimo że sama jestem mamą skrajnego wcześniaka( 27 tc., 860 gram ) dostrzegam pewne skrzywienie w tym środowisku. Domaganie się od społeczeństwa zrozumienia, znajomości faktów związanych z wcześniactwem , nie rozumiem jaki jest cel tych roszczeń. Wkurzanie się że ktoś nie wie tego czy tamtego o wcześniakach ( no bo skąd ma wiedzieć jeśli nie miał do czynienia z problemem ), że ktoś jest ciekawy że pyta że porównuje . Ci ludzie na prawdę nie mają złych intencji , nie chcą zeżreć żywcem nas i naszych dzieci , również ze strony sporej grupy rodziców wcześniaków występuje brak tolerancji i akceptacji dla pewnych zachowań z którymi się spotykają.

Ciężka sprawa, przykra, bolesna. Tylko nie rozumiem dlaczego tak Cię denerwuje co myślą inni? Przecież i tak nikomu, kto tego nie przeżył nie wytłumaczysz przez co przeszłaś, bo i po co? Sprawiedliwości na świecie nie ma, nie było i nie będzie. Ty przeszłaś koszmar, ktoś inny ma zdrowe dzieci, takie jest życie. Po co ktoś miałby pokazywać obraz prawdziwego wcześniactwa w serialu telewizyjnym? Żeby kobiety całkiem bały się rodzić dzieci? I tak rodzi się ich zdecydowanie za mało. Matki dzieci, które urodziły się za wcześnie przechodzą przez piekło i przez to piekło przechodzą te dzieci, jak i całe rodziny. Gdybyśmy mieli pokazywać taki obraz porodów w telewizji to kobiety w ogóle nie chciałyby rodzić. W większości przypadków dzieci rodzą się zdrowe, bez komplikacji i całe szczęście.

Koleżanka kilka dni temu straciła córeczkę, żyła 2 godziny byla z 22tygodnia. Moja mała urodziła się za późno dostala infekcji w jednej sobie zaszczepili małą i dali antybiotyk… dzis ma 5,5roku wychodzimy powoli z padaczki, myślę ze to bardzo podobny strach…

Tak, własnie tak wygląda wcześniactwo… Moja córka przyszła na świat w 28 tyg, ważąc zaledwie 750 gr. Mimo tego, nigdy nie była intubowana, od początku w oddechu pomagał jej tylko CPAP. Mówią nam, że mieliśmy duzo szczęścia. Dziś zaczynam w to wierzyć. Do domu wróciła po 62 dniach w szpitalu. Nie ominął jej laser z powodu retinopatii, na szczęście nie ma żadnych powikłań, zatem oczy OK 🙂 Uszy też – słyszy i to dobrze, pani wykonująca badanie mówi – „ma szczęście”, bo czynników zagrażających było wiele – skrajnie mała masa urodzeniowa, długi pobyt na intensywnej terapii, leki ototoksyczne. A jednak – chyba rzeczywiscie mamy to szczęście! Pozdrawiam wszystkie mamy wcześniaków. Nikt nie zrozumie nas lepiej, niż my siebie nawzajem.

Mój syn urodził się w 26 tc z wagą 860g w UK.Kilka dni po porodzie sepsa oraz odma płucna,lekarze powiedzieli że mamy czekać na najgorsze,jeśli chcemy możemy ochrzcić synka.Tak też zrobiliśmy.Podali mu sterydy i dali kilka dni na walkę,którą zwyciężył.Jedyna rzecz,którą miło wspominam to fakt,że mogłam kangurować już dobę po tym,jak poczuł się lepiej czyli 11 dniu Jego życia. 3 i pół miesiąca w szpitalu,a później tekst pielęgniarki-proszę go traktować jak zdrowe dziecko. Pytam się jak ?!Żadnych badań. Cud,że rozwija się tak jak trzeba,ma dwa lata,dużo mówi,od dawna biega,jest niesamowicie mądry.Nie odbiega od rówieśników w niczym,choć jedyną formą rehabilitacji było leżenie na brzuszku.Warto wierzyć w te małe istotki.

Ach i monitor oddechu był oczywiście w użyciu przez rok . Na pocieszenie wspomnę,że znam osobiście mamę z wcześniaczkiem( dziś już ponad trzyletnim)urodzonym w 22tc .Ma się dobrze wbrew pozorom,jest jedynie bardzo drobnym dzieckiem.A czy będą konsekwencje wcześniactwa w przyszłośc…tego nikt nie wie.Tak jak sami nie wiemy tego,co nas czeka 🙂

Wszystko prawda oprócz tego, że nie tylkoprzez pierwsze dni sprawdzałam czy mała oddycha tylko przez cały pierwszy rok i właściwie do dzisiaj to robię:)
Ola, mama bliźniaków z 27 tyg ciąży, Basi 990g i Wojtusia(*) 1130g zmarł w drugiej dobie życia

a ja się nie zgodzę, że tylko przeżywają rodzice wcześniaków rodzice dzieci urodzonych w ciężkiej zamartwicy też przechodzą piekło i to całkiem podobne do tego co rodzice wcześniaków, u nas mimo że synek urodził się o czasie, spędziliśmy miesiąc na r-ce, a później pogoń do specjalistów i rehabilitacja i wciąż niepewność jak się to wszystko skończy

Takie prawdziwe… i też kupiłam większy kalendarz,
29 t.c. 1400 g 04.08.2016
Nadal codziennie nieustannie walczymy o lepszą / normalną przyszłość

Pozdrawiam

Czytajac to, przechodzą mnie ciarki po całym ciele i płaczę, bo czuje się tak jakbym tam znowu była… pomimo ze Staś (32 tc, 790g) ma już (albo dopiero) 7 msc urodzeniowych … korytarz prowadzący na OIT był najdłuższym, przez który musiałam przechodzić przez 3 miesiące 😱

wiesz Noemi 17.02.18 urodziłam synka o czasie….8 lat temu urodziłam synka w 31 tyg……strach jest zawsze i wszędzie całą ciąże

Przeczytałam że łzami w oczach. Sama jestem wcześniakiem, co prawda nie skrajnym bo urodzona w 34tc , w szpitalu swoje przeszlam .. Ale sama jestem teraz w 10tc i mam dużo obaw z tym związanym. Mam cichą nadzieję, że mojego dziecka nie spotka i ze wszystko bedzie dobrze – tak jak należy.

Mój synek 37 TC lecz ciężkie problemy z krwią itp. liczne transfuzję itp. popłakałam się o wzmiane twardego krzesła … Po CC siedziałam przy inkubatorze 5 h myślałam że nie wstana… Walka. Łzy, łzy i łzy… Dźwięk pikania doporwadzal do zawału serca.

Tak to właśnie wygląda, jestem mamą wcześniaka, urodzonego na początku 8 miesiąca. Jak na wcześniaka była duża bo ważyła 2 kg, ale dostała po urodzeniu żółtaczki poporodowej i cały miesiąc leżała z inkubatorze. Nie miała wykształconej tkanki tłuszczowej, nie umiała ssać i miała przepuklinę pępkową. Taka mała cudowna i krucha Dziewczynka. Najpierw była karmiona strzykawką, piła całe 3 ml mleka, potem cud… już 5 ml i tak coraz więcej aż w końcu można było podać butelkę (musiałam wiedzieć ile zjadła). Ściągałam mleko i przynosiłam na oddział, najadło się moje dziecko i starczyło dla innego. Pozwolono mi Ją najpierw pogłaskać, a za jakiś czas wykąpać. Jedna z pielęgniarek dała mi Ją w końcu przytulić, Boże co to za cudowne uczucie, nie do opisania, trzymałam, tuliłam i płakałam. Dziś ma 6 lat i dalej walczymy, dzisiaj walczymy o to żeby była samodzielna w życiu, żeby nie miała problemów w szkole z czytaniem i pisaniem. Jest sensorykiem, ale to już inna historia. Jest moją małą-wielką miłością. Pozdrawiam

Witam,
jestem mamą bliźniaków urodzonych w 29tc i ważyli po 1400g. Do dziś pamiętam 5 tygodni strachu co po przyjściu na OIOM powiedzą lekarze zanim zobaczę moich synków. Każdy telefon to był zawał serca.
Obecnie mają 7 lat i poza okulistą nie mieliśmy po wyjściu ze szpitala żadnych problemów. Jaś jest nad wyraz bystry i wszystko łapie w lot. Franuś uzdolniony plastycznie, ale trzepak jakich mało – w miejscu nie usiedzi. Za dwa tygodnie zaczynamy szkołę i wiem że z Franusiem będzie ciekawie 😉 a z Jaśkiem płynnie.
A jednak ciągle w głowie mam obrazy tych rodziców, płaczących i walczących o każdy oddech swojego maleństwa. Siebie bladą stojącą dwa razy dziennie przed zamkniętymi drzwiami czekającą na możliwość wejścia na godzinę i bycia synkami.
My jesteśmy szczęściarzami bo jesteśmy w gronie tych, którym się udało wyjść bez szwanku. Jednak ciągle pamiętam o tych, którym się nie udało.
Trzymam kciuki za wszystkie dzieciaczki, które walczą z różnymi choróbskami i ich rodziców, którzy dzielnie dzień w dzień walczą w ich imieniu z bezduszną biurokracją i otępieniem ludzi.

I tak Wam zazdroszczę. Ja swojego malucha nawet nie miałam szansy zobaczyć. Niedługo minie dwa lata a nie ma dnia żebym o tym maluchu nie myślała.

Nie bez powodu te Maluchy są Małymi Wojownikami. Walka o każdy dzień.